Η Γενοκτονία του Μικρασιατικού Ελληνισμού από το Τουρκικό Κράτος
Του Κωνσταντίνου Β. Χιώλου
Διδάκτορος Νομικής – Δικηγόρου
Προέδρου Εθνικής Ενώσεως Βορείων Ελλήνων
Η Μικρά Ασία, υπήρξε κοιτίδα πολλών αρχαίων λαών και πολιτισμών, ενώ έντονη ήταν εις αυτήν και η Ελληνική παρουσία ήδη από την Μυκηναϊκή Εποχή.
Ειδικώτερα, εις τα προς το Αιγαίον παράλια της Μικράς Ασίας, εγκαταστάθηκαν ενωρίτερα διάφορα Ελληνικά Φύλα (Αιολικά, Ιωνικά, Δωριά), τα οποία ίδρυσαν σημαντικώτατες Αποικίες, οι οποίες απεκατέστησαν μεγάλη ακμή κατά τους ιστορικούς χρόνους και συνέβαλαν στην ολοκλήρωση του Ελληνικού Πολιτισμού. Σπουδαιότερες από αυτές τις Αποικίες υπήρξαν η Μίλητος, η Φώκαια, η Έφεσος, η Σμύρνη, η Μαγνησία, η Αλικαρνασσός και άλλες.
Ο Μικρασιατικός Ελληνισμός ήταν γεωγραφικά διάσπαρτος σε όλο το μήκος και το πλάτος της Ανατολίας. Η παρουσία του Ελληνικού στοιχείου ήταν ιδιαίτερα έντονη στην κοσμοπολίτικη Σμύρνη, ένα από τα σπουδαιότερα εμπορικά και πολιτιστικά Κέντρα της Μεσογείου κατά το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνος. Για τον Μικρασιατικό Ελληνισμό η Σμύρνη, αποτελούσε οικονομικό, πολιτιστικό και εθνικό κέντρο, ιδιαίτερα δια τους τουρκοφώνους Ελληνορθοδόξους της ενδοχώρας. Γενικά, ο Μικρασιατικός Ελληνισμός δύναται να διαχωρισθή σε τέσσερις βασικές ομάδες: 1) Της Ιωνίας, 2) της Προποντίδος, 3) της Καππαδοκίας και 4) του Πόντου.
Η Μικρασιατική Εκστρατεία (Μάιος 1919 – Σεπτέμβριος 1922), ήταν η μεγαλύτερη εκστρατεία, την οποία επεχείρησε ο Ελληνικός Στρατός από των χρόνων της απελευθερώσεως της Ελλάδος.
Η κατάρρευσις τον Αύγουστο του 1922 της αμύνης του Ελληνικού Στρατού και η τραγωδία των Ελληνικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης, που εξεδιώχθησαν, οι περισσότεροι υπό μαρτυρικάς συνθήκας, από τας αρχαίας αυτάς εστίας του Ελληνισμού, απετέλεσαν θλιβερά γεγονότα καθοριστικής σημασίας.
Η Μικρασιατική Καταστροφή, είναι η μεγαλύτερη εθνική συμφορά εις την Ιστορίαν του νεωτέρου Ελληνισμού. Την μεγάλην αυτήν συμφοράν συνθέτουν: Η κατά τον Αύγουστον του 1922 κατάρρευσις του Μικρασιατικού Μετώπου και η ήττα, με βαρύτατες απώλειες, και διάλυσις σχεδόν της ενδόξου Στρατιάς της Μικράς Ασίας, η πυρπόληση της Σμύρνης υπό των Τούρκων και οι σφαγές, λεηλασίες και άλλες φρικαλεότητες εις βάρος των Ελλήνων και Αρμενίων χριστιανών, εις την Σμύρνην και εις τας πόλες και τα χωρία, που ανεκαταλαμβάνοντο υπό του Τουρκικού Στρατού, οι μαρτυρικές πορείες των αιχμαλώτων και των ομήρων προς το εσωτερικό της Ανατολής, η εξόντωσις χιλιάδων Ελλήνων και Αρμενίων και η εκδίωξις των υπολοίπων από τας πατρογονικάς εστίας των και προ πάντων το ξερίζωμα του Ελληνισμού από την Μικράν Ασίαν και την Ανατολικήν Θράκην.
Ήδη, προ της καταρρεύσεως του Μικρασιατικού Μετώπου, τον Αύγουστον του 1922, σε πολλές περιοχές της Μικράς Ασίας, οι Ελληνικοί πληθυσμοί υπέστησαν παντοειδείς διωξεις από τους Τούρκους και ως εκ τούτου άρχισαν να εγκαταλείπουν τις πόλεις και τα χωρία των.
Το αδίκημα της Γενοκτονίας, δεν είναι νέον. Είναι κατάλοιπον της πρωτογόνου βαρβαρότητας και του αδυσωπήτου του πολέμου, αποβλέποντας εις την εξόντωσιν του αντιπάλου. Η ολοκληρωτική εξαφάνιση της Καρχηδόνος και των κατοίκων αυτής, η σφαγή της Νυκτός του Αγίου Βαρθολομαίου, η Γενοκτονία των Αρμενίων του 1915 και η συστηματική εξόντωση έξι περίπου εκατομμυρίων Εβραίων υπό του Χίτλερ, είναι μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα Γενοκτονίας.
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ύστερα από τις διαπραχθείσες, ιδίως από τους Γερμανούς και τους Ιάπωνας, ανηκούστους εγκληματικάς πράξεις, επελήφθη του θέματος η Γενική Συνέλευσις του Ο.Η.Ε. και την 9ην Δεκεμβρίου 1948, υπεγράφη Διεθνής ορισμός της Γενοκτονίας, την οποίαν είχε χαρακτηρίσει προηγουμένως, ως διεθνές έγκλημα και καθορίσθησαν τα συστατικά στοιχεία του αδικήματος.
Στη Σμύρνη, η κατάσταση χειροτέρευσε απότομα, όταν στις 15 Αυγούστου 1922 – δύο ημέρες μετά την Τουρκική επίθεση – μια ανακοίνωση γνωστοποιούσε την εκκένωση από τον Ελληνικό Στρατό του Αφιόν Καραχισάρ. Η 25η Αυγούστου, ήταν η τελευταία ημέρα της παρουσίας των Ελληνικών Αρχών στη Σμύρνη. Η πυρπόληση της Σμύρνης έγινε την Τετάρτη 31 Αυγούστου 1922. Όπως γράφει σχετικώς ο Χρ. Αγγελομάτης οι δρόμοι της Σμύρνης ήσαν μαύροι από τους κατερχομένους από το εσωτερικό πολίτας και στρατιώτας και όλοι «έσπευδον προς την προκυμαίαν, με την ιδέαν ότι θα εύρισκον εκεί τα πλοία της σωτηρίας των. Αλλόφρονες οι Έλληνες συνοστίζοντο στην προκυμαία της Σμύρνης, κι ενώ πίσω τους μαίνεται η φωτιά, προσπαθούν να επιβιβασθούν σε οποιοδήποτε μέσο, προκειμένου να απομακρυνθούν έγκαιρα. Οι σκηνές του πανικού που εκτυλίχθηκαν, στοίχησαν τη ζωή σε εκατοντάδες που επνίγησαν μόλις 50 μέτρα από την στεριά, κάτω από τα αδιάφορα μάτια των πληρωμάτων των συμμαχικών πλοίων. Όσοι Έλληνες συνελήφθησαν στην προκυμαία της Σμύρνης, εστάλησαν από τους Τούρκους στα ενδότερα και ελάχιστοι από αυτούς επέζησαν. Το τελευταίο πλοίο που εγκατέλειψε την Σμύρνη, ήταν το «ΕΛΛΗ», ενώ το πλήθος απελπισμένο στην προκυμαία, έβλεπε να εγκαταλείπεται κυριολεκτικά πλέον στην τύχη του και να επαφίεται στην καλή διάθεση των Μεγάλων Δυνάμεων.
Πολλοί ξένοι και Έλληνες, αυτόπτες μάρτυρες, περιγράφουν τις φρικώδεις στιγμές των ημερών της πυρπολήσεως της Σμύρνης. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι ο εμπρησμός αυτής ήταν προμελετημένος και καλώς οργανωμένος, καθ’ όσον Τούρκοι στρατιώτες μετέφεραν δοχεία με βενζίνη και πετρέλαιο ή έριχναν εμπρηστικές βόμβες.
Ως προς την σκοπιμότητα του εμπρησμού της Σμύρνης από τους Τούρκους, αναφερόμεθα στον Αμερικανό Πρόξενο της Σμύρνης Τζώρτζ Χόρτον ο οποίος γράφει επ’ αυτού σχετικώς:
«Ο συστηματικός εμπρησμός της Σμύρνης έγινε από τους στρατιώτας του Μουσταφά Κεμάλ με τον σκοπό να εξολοθρευθούν οι χριστιανοί της Μικράς Ασίας και να μην ξαναγυρίσουν ποτέ πια στην Πατρίδα τους. Βέβαιο είναι ακόμη, ότι εκτός από την φωτιά είχαν προσχεδιασθεί και οι σφαγές και οι λεηλασίες. Χιλιάδες υποφέρουν και αποθνήσκουν εις την Σμύρνην. Η καταστροφή αυτών των ανθρώπων υπερβαίνει πάσαν περιγραφήν. Δεν ενθυμούμαι επεισόδιον εις την Ιστορία παρομοίων ανθρωπίνων συμφορών. Έχοντες οπίσω των τα καιόμενα σπίτια των, οι άνθρωποι αυτοί μένουν επί ώρας και ημέρας εις την προκυμαίαν της Σμύρνης – γυναίκες, άνδρες και παιδιά – κραυγάζοντες και εκλιπαρούντες πλοία για να φύγουν…».
Η καταστροφή της Σμύρνης, της πρωτευούσης του Μικρασιατικού Ελληνισμού, εσήμανε το τέλος της Ελληνικής παραδόσεως και της συνεχούς Ελληνικής παρουσίας τριών χιλιετιών εις την Μικράν Ασίαν. Η εκδίωξη του Ελληνικού στοιχείου της Ιωνίας, απετέλεσε έναν ιστορικον βιασμόν, καθ’ όσον απέκοψε την Δυτικήν Μικράν Ασίαν από τον εννιαίον ιστορικώς, Ελληνοχριστιανικόν Αιγαιοπελαγίτικον χώρον.
Ο Ελληνικός πληθυσμός της Μικράς Ασίας, ο οποίος είχε παγκοσμίας σημασίας αποστολή επί τρεις και πλέον χιλιετίες, προσφυγών, εις το Ελληνικόν Κράτος, εγκαταστάθη σε πολλά διαμερίσματα αυτού, εις πολλούς δε οικισμούς εδόθησαν Μικρασιατικά ονόματα, όπως Νέα Ιωνία, Νέα Φιλαδέλφια, Νέα Σμύρνη κ.α.
Το Έθνος μας, εδέχθη τους διωγμένους Μικρασιάτες αδελφούς μας και οργάνωσε την μεταφοράν, περίθαλψιν και αποκατάστασή των.
Επιλέγοντες, θα πρέπει να τονίσουμε την δέουσα έμφαση, ότι η Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος, η οποία με τον Ν. 2645 της 9/13-10-1998 (ΦΕΚ Α΄ 234), που εψήφισε η Βουλή των Ελλήνων, καθιερώθη να εορτάζεται την 14ην Σεπτεμβρίου εκάστου έτους, ως Ημέρα Εθνικής Μνήμης αυτών, υπήρξε μία από τις τραγικώτερες συμφορές της Ιστορίας της Φυλής μας.
Η νομοθετική καθιέρωση από το Ελληνικό Κοινοβούλιο της 14ης Σεπτεμβρίου, ως Ημέρας Μνήμης για την Γενοκτονία του Μικρασιατικού Ελληνισμού και για τις αλησμόνητες Πατρίδες της Μικράς Ασίας, καθώς και η προώθησις της διεθνούς αναγνωρίσεώς της, αποτελεί για όλους ημάς χρέος τιμής.
Μνήμονες, όθεν, του υπερτάτου αυτού εθνικού μας χρέους, ας μην παραδώσουμε στη λήθη του χρόνου τον αφανισμό του Μικρασιατικού Ελληνισμού, αλλά να διατηρήσουμε άσβεστη τη φλόγα των Ελληνοχριστιανικών μας παραδόσεων και ιδανικών που μας κληροδότησαν οι ένδοξοι πρόγονοί μας, τις οποίες και να μεταλαμπαδεύσουμε περαιτέρω στις επερχόμενες γενεές, έχοντες πάντοτε προ οφθαλμών το του ποιητού:
«Μην λησμονείς πως Έλληνα σ’ έχει γεννήσει η φύση και
Μέσα σου λάμπει αδάμαστη του Γένους σου η ψυχή!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου