17 Σεπτεμβρίου, 2016

Η ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

Ἀντί νά γίνω ἐγώ καθ’ὅμοίωσή Του, νά κάνω τον  Θεον καθ’ὅμοίωση δική μου.
         Η ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

        1.Γιά πολλά θέματα στή ζωή μας, καθώς μεγαλώνουμε, διαμορφώνουμε μέσα μας πεποιθήσεις
       Πολλές φορές συμβαίνει στή ζωή μας ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἐκ τῶν ὑστέρων νά ἀνακαλύπτουμε, ἀντιλαμβανόμαστε, κατανοοῦμε, κάτι πού γιά πολύ καιρό, ἴσως χρόνια ὁλόκληρα, τό βλέπαμε ἤ τό ὁρίζαμε τελείως διαφορετικά ἀπ’ ὅτι ἦταν. Μπορεῖ τότε νά κλονιστοῦμε, νά συγκλονιστοῦμε ἴσως καί νά φτάσουμε σέ μιά κατάσταση ἀπαισιοδοξίας, πού ἄν δέν ἐλέγξουμε στήν ἀρχή της, μπορεῖ νά μάς φέρει στήν κατάρευση τοῦ ἐαυτοῦ μας, τῆς ὑπάρξεώς μας.

        Γιά πολλά θέματα στή ζωή μας, καθώς μεγαλώνουμε, διαμορφώνουμε μέσα μας πεποιθήσεις καί κτίζουμε ἐκεῖ ἔναν κόσμο ὁλόκληρο. Διαμορφώνουμε χαρακτῆρα, συμπεριφορά, ἀντιληπτικότητα, μιά κατάσταση μέσα ἀπό τήν ὁποία βλέπουμε τόν κόσμο, τούς ἀνθρώπους καί τά ὅσα συμβαίνουν στή ζωή μας. Μαθαίνουμε νά κρίνουμε, νά ἐκτιμοῦμε, νά χαρακτηρίζουμε ὅ,τι συμβαίνει μέσα μας καί γύρω μας. Χτίζουμε δηλαδή τόν ἐαυτό μας, κάτι πολύ ἀπαραίτητο γιά κάθε ἄνθρωπο πού μεγαλώνει.

         Σ’αὐτό τό κτίσιμο τοῦ ἐαυτοῦ τό πρώτο καί σημαντικότερο ρόλο παίζουν τά πρόσωπα πού ὑπάρχουν γύρω μας, ἀπό τή βρεφική μας ἡλικία. Τά λόγια τους, οἱ τρόποι καί συμπεριφορές τους, θά μᾶς ἐπιρρεάσουν, στό κτίσιμο αὐτό. Ἀργότερα μεγαλώνοντας θά ἐπηρρεαστοῦμε καί ἀπό αὐτούς πού θά ἐπιτρέψουμε ἐμεῖς νά μποῦν στή ζωή μας. Φίλοι, παρέες, ἀγαπημένα πρόσωπα στά ὁποία θά ἐπενδύσουμε λιγότερο ἤ περισσότερο τόν ἐαυτό μας, θά γράψουν πάνω στό βιβλίο του.

           2. Ὅποιος θέλει νά σώσει τή ζωή του ἄς τή χάσει, ἄς τή θυσιάσει.

          Ἕνα ἀπό τά ποιό κύρια καί σημαντικά τά ὁποία θά διαμορφωθοῦν μέσα μας, εἶναι καί τό πολύ σπουδαίο θέμα τῆς πίστεως, τῆς σχέσεως μέ τό Θεό. Ἡ στάση πού θά πάρουμε ἀπένατι σ’Αὐτόν τήν Ἐκκλησία καί τό Εὐαγγέλιο Του. Τό πῶς θά καταλάβουμε καί θά ἀξιολογήσουμε τόν τρόπο ζωῆς τῆς πίστεως, τή λατρεία, ἐν γένει τήν ἐκκλησιαστική ζωή. Τό τί σημαίνουν γιά τόν καθένα προσωπικά, ἀλλά καί γιά ὅλους γενικῶς. Εἶναι σπουδαίο γιατί εἶναι αὐτό που ἤ θά μᾶς πάει στόν παράδεισο ἤ θά μᾶς πάει στήν κόλαση. Ἡ πίστη πού θά διαμορφώσουμε καί ὁ τρόπος πού θά μάθουμε καί ἀργότερα ἐπιλέξουμε νά τή ζήσουμε, ἤ θά μᾶς σώσει ἤ θά μᾶς χαντακώσει.

       Εἶπε ὁ Κύριος, ὅπως μᾶς ἀνέφερε ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή·

      « Ὅποιος θέλει νά μέ ἀκολουθήσει ἄς ἀπαρνηθεῖ τόν ἐαυτό του καί ἄς σηκώσει τό σταυρό του καί νά μ’ ἀκολουθήσει. Ὅποιος θέλει νά σώσει τή ζωή του ἄς τή χάσει, ἄς τή θυσιάσει. Ὅποιος τό κάνει ὄμως αὐτό γιά ἐμένα καί τό εὐαγγέλιό μου, αὐτός θά τή σώσει. Γιατί σέ τί μπορεῖ πραγματικά νά ὀφελίσει τόν ἄνθρωπο ἐάν μέ τή ζωή πού θά κάνει κερδίσει τόν κόσμο ὅλο, ἀλλά ἔτσι χάσει τή ψυχή του; Ἄραγε ὑπάρχει πάνω στόν κόσμο κάτι μέ τό ὁποίο μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ξανακερδίσει τή χαμένη ψυχή-ζωή του; Ὅποιος ὑποτιμήσει τήν ἀξία τῶν λόγων μου καί νοιώσει ὅτι πιστεύοντας καί ἀσχολούμενος μ’αὐτά θά γίνει αἶσχος στόν κόσμο αὐτό τόν ἁμαρτωλό, ἔτσι καί ἐγώ θά τόν ἀπορίψω στή δευτέρα παρουσία μου...».

        Τό μεγάλο καί σπουδαίο γεγονός πού ζοῦμε τίς ἡμέρες αὐτές εἶναι ἡ παγκόμια ὕψωση τοῦ Τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ. Μιά ἀπό τίς ποιό λαμπρές καί σημαντικές ἐορταστικές περιόδους τῆς πίστεώς μας. Μεγαλειώδες τό γεγονός. Γι αὐτό διαρκεῖ ἑπτά καί πλέον ἡμέρες, ἀφοῦ ἔχει προεόρτια καί μεθέορτα. Μιά Κυριακή πρίν καί μιά Κυριακή μετά τήν ὕψωση. Αὐτός εἶναι ἕνας πολύ σοφός τρόπος τῆς πίστεώς μας, μέσα ἀπό τόν ὁποίο δίνεται ἡ δυνατότητα σ’ὅποιον δέν μπόρεσε νά ἐκκλησιαστεῖ τήν κύρια ἡμέρα τῆς ἐορτῆς, νά ἀκούσει ψαλμούς καί τροπάρια τοῦ Σταυροῦ τήν Κυριακή μετά τήν κύρια ἡμέρα καί ἔτσι νά νοιώσει τήν ἀξία τῆς γιορτῆς. Μέ τή συνεχή ὕμνηση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐν προκειμένω ἀλλά καί κάθε μεγάλου γεγονότος τῆς πίστεώς μας γιά κάποιο συγκεκριμένο διάστημα ἡμερῶν, ἡ Ἐκκλησία μας θέλει νά μᾶς διδάξει καί νά μᾶς βάλει στό νόημα τῆς ἐκάστης ἐορτῆς. 
Τό θέμα ὄμως εἶναι πῶς ζοῦμε τήν πίστη μας. Ἀφηρημένα ἤ συγκεκριμένα. Ἀληθινά ἤ φανταστικά.


      3. Ὅτι θυμίζει ἀγώνα, προσπάθεια καί πόνο, δηλαδή σταυρό, εἶναι ἀνεπιθύμητα.
      Ἔτσι λοιπόν ἡ σημερινή μεθέορτη Κυριακή, μᾶς ὑπενθυμίζει τά λόγια τοῦ Χριστοῦ πού ἀφοροῦν τό πῶς κάποιος θά μπορεῖ ὄχι μόνο νά μιλάει γιά τήν πίστη σ΄ Αὐτόν ἀλλά καί νά τή ζεῖ. Γι αὐτό ἀκούσαμε γιά σταύρωση τοῦ ἐαυτοῦ μας. Γιά θυσία τῆς ζωῆς μας γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ. Γιά τόν κίνδυνο πού ὑπάρχει ζῶντας την χωρίς Αὐτόν νά τή χάσουμε. Γιά τήν παρησία πού θά πρέπει νά ἔχουμε στόν κόσμο αὐτό, γιά τό ὅτι εἴμαστε δικοί του καί νά μή ντρεπόμαστε νά τό δηλώνουμε-ἐκφράζουμε μέ χαρά.

         Γιά τόν ἄνθρωπο κάθε ἐποχῆς, πολύ δέ περισσότερο τῆς σημερινῆς, ἀκούγονται κάπως δύσκολα, βαριά καί ἴσως ἀκατόρθωτα. Ἡ εὐχή ὅλων μας πάντοτε εἶναι νά ὑπάρχει μιά κατάσταση ὑγείας, σταθερότητας (κυρίως οἰκονομικῆς) ἀλλά καί ἀσφάλειας στή ζωή μας. Ἡ δυσκολία, τό πρόβλημα, ἡ ἀσθένεια. Ὅτι θυμίζει ἀγώνα, προσπάθεια καί πόνο, δηλαδή σταυρό, εἶναι ἀνεπιθύμητα καί βεβαίως ἀπευκταία. Κάπου μέσα μας ὑπάρχει μιά λιγότερο ἤ περισσότερο βαθύτερη ἐπιθυμία, ὅλα νά ὑπάρχουν εὔκολα καί ἔτοιμα πρός ἀπόλαυση. Εἰδικά σήμερα, ἄν μποροῦσαν ὅλα νά γίνονται μέ τό πάτημα ἐνός κουμπιοῦ καθῶς ἐμεῖς καθόμαστε ἄνετα στόν καναπέ τοῦ σπιτιοῦ μας.

        4. Οι τρόποι γιά νά γνωρίσουμε καί νά ζήσουμε ἀληθινά καί ὄχι φανταστικά τό Χριστό καί τήν πίστη σ’ Αὐτόν.

       Κάπως ἔτσι μπορεῖ νά συμβεῖ καί μέ τό θέμα τῆς πίστεως. Νά φτάσει σέ ἕνα σημείο πού νά εἶναι ἕνα βόλεμα καί μία θρησκευτική συνδιαλαγή ἀπέναντι στό Θεό καί ὄχι μιά ζωντανή σχέση μέ ἕνα πρόσωπο. Ἕνα πρόσωπο τό ὁποίο πρέπει νά ψάξω, νά γνωρίσω, νά ἀνακαλύψω, νά ἀγαπήσω, νά πιστέψω. Μπορεῖ μέσα μου ἐπειδή ὁ Θεός εἶναι ἀόρατος καί δέν παραμβαίνει ἄμμεσα στή ζωή μου νά ἀστοχήσω στήν πίστη πρός Αὐτόν. Ἐπειδή μέ ἀφήνει ἐλεύθερα νά ὑπάρχω χωρίς νά μοῦ γίνεται στήν καθημερινότητά μου ἕνας οὐράνιος χωροφύλακας ἤ δικτάτορας πού ὁρίζει ἄμμεσα καί δυναστικά τή ζωή μου, μπορεῖ στήν πραγματικότητα νά μήν Τόν καταλάβω ἀληθινά. Ἔτσι νά δημιουργήσω ἕνα εἴδωλο τοῦ Θεοῦ μέσα μου. Ἀντί νά γίνω ἐγώ καθ’ὅμοίωσή Του, νά κάνω Αὐτόν καθ’ὅμοίωση δική μου. Νά φαντασιωθῶ στήν πίστη καί νά δημιουργήσω μέσα μου ἕνα φανταστικό καί ὄχι ἀληθινό Θεό.

        Τά λόγια τοῦ Χριστοῦ μας πού ἀκούστηκαν σήμερα, δέν εἶναι ἑνός σαδιστοῦ θρησκευτικοῦ ἀρχηγοῦ πού θέλει νά τυρρανᾶ τό λαό του. Εἶναι ἀπλές συμβουλές πού ἐάν τίς προσέξουμε καί τίς κάνουμε τρόπο ζωῆς, θά σώσουμε ὄχι μόνο τόν ἐαυτό μας, ἀλλά κάι τόν κόσμο ὅλο. Κανείς δέν εἶναι ἄπιστος. Ὅλοι πιστεύουν στό Θεό. Τό θέμα ὄμως εἶναι πῶς ζοῦν τήν πίστη τους. Ἀφηρημένα ἤ συγκεκριμένα. Ἀληθινά ἤ φανταστικά. Ἡ προσευχή, τό σημείο τοῦ Σταυροῦ, ἡ νηστεία, ὁ ἐκκλησιασμός, ἡ ἐξομολόγηση, ἡ θεία κοινωνία, ἡ προσπάθεια γιά καταπολέμηση τῶν παθῶν καί κάθε κακίας πού ὑπάρχει μέσα μας, εἶναι τρόποι γιά νά γνωρίσουμε καί νά ζήσουμε ἀληθινά καί ὄχι φανταστικά τό Χριστό καί τήν πίστη σ’ Αὐτόν. Πόσοι ὑπάρχουν γύρω μας πού μιλοῦν γιά τήν πίστη τους στό Χριστό, ἀλλά δέν κάνουν τίποτε ἀπ’ ὅλα αὐτά! Αὐτή εἶναι ἡ φαντασίωση τῆς πίστεως καί εἶναι πολύ ἐπικίνδυνη ἐάν δέν ἀλλάξει!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου