θαυμα και υπομονη.......το ιδιο πραγμα λεμε !

ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ .......

    Ο κύριος Θανασης νοσηλευόμενος σε ένα Αθηναϊκό Νοσοκομείο ,μου αφηγήθηκε ένα θαύμα τού Αγίου Εφραιμ της Ν.Μακρης.

__ Πρίν λίγο καιρό είχα πάει με ένα φίλο μου γιά προσκύνημα στή Μονή του Αγίου Εφραιμ Ν.Μακρης. Εγώ ήμουν άπιστος δέν πίστευα σε θαύματα. Όταν φτάσαμε πήγαμε γιά προσκύνημα στή Λάρνακα πού βρίσκεται τό σκήνωμα τού Αγίου. Ο φίλος μου προσκυνά πρώτος το σκήνωμα του Αγίου. Εγώ ο άπιστος έβλεπα τήν Λάρνακα άδεια,δεν τολμούσα να προσκυνήσω. Τότε νιώθω να μέ σκουνταει κάποιος γυριζω και βλέπω τόν Άγιο πίσω μου όρθιος ψηλός καί νά προχωρεί προς την Λάρνακα. Μπήκε μέσα αθόρυβα καί ξάπλωσε. ( Τώρα πιστεύεις ;) μου λέει!!! Εγώ ταραχθηκα τόσο πολύ που γιά αρκετή ώρα εκλαιγα και δέν μπορούσα να συνελθω. Αφού κάπως συνηλθα προσκύνημα με δάκρυα στά μάτια. Τότε ήρθε η Ηγουμένη μας είπε να περάσουμε στο ναό να προσκυνήσουν καί τήν εικόνα του..Ο φίλος μου προχώρησε καί προσκύνησε, ενώ εγώ εκλαιγα συνεχώς. Τότε η Ηγουμένη μου λέει, εσύ περίμενε όχι ακόμα, τι σου συμβαίνει ; Νά της λέω απλά δεν πίστευα !!!! Βοήθησε με να το ξεπεράσω και θά φέρω στόν Άγιο πέντε κιλά λάδι για το καντήλι του.

    Εγυρισα στο σπίτι μου μη μπορώντας να ξεχάσω αυτό πού μου είχε συμβεί.

Ο Άγιος Εφραιμ όμως έκτοτε δεν με έχει εγκαταλειψει. Έρχεται πολλές φορές όταν τον έχω ανάγκη στις δυσκολίες της ζωής μου και με βοηθάει και τότε για αρκετή ώρα το δωμάτιο μου πλυμηριζει από μία ευχάριστη ευωδία!!!!!

Άγιε Εφραιμ πρέσβευε υπέρ ημών!!!!!!

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΖΑΧΑΡΑΚΗ

https://plus.google.com/105575709002456702116

-----------------------------------------

Η πολύχρονη υπομονή, που έφερε άμετρη τη χάρη του Θεού. 

    Άγιος Ισαάκ ο Σύρος.

    Ένας από τους αγίους πατέρες είπε: Ήταν ένας γέροντας αναχωρητής, τίμιος, και πήγα μια φορά σ’ αυτόν, όταν ήμουν καταπονημένος από τους πειρασμούς.

    Αυτός ήταν άρρωστος και κατάκοιτος και, αφού τον χαιρέτησα, κάθισα κοντά του και του είπα:

- Κάνε μια ευχή για μένα, πάτερ, διότι πολύ θλίβομαι από τους πειρασμούς των δαιμόνων.

Και ο γέροντας άνοιξε τα μάτια του και μου είπε:

- Παιδί μου, εσύ είσαι νέος και δε θ’ αφήσει ο Θεός να καταπονηθείς από αβάσταχτους πειρασμούς.

Κι εγώ του είπα:

- Και νέος είμαι και πειρασμούς έχω από πολύ ενάρετους ανθρώπους.

Κι εκείνος πάλι μου είπε:

- Λοιπόν, ο Θεός θέλει να σε κάνει σοφό.

Κι εγώ είπα:

- Πώς θα με κάνει σοφό; Εγώ κάθε μέρα γεύομαι το θάνατο της ψυχής.

Κι εκείνος αμέσως απάντησε:

- Σώπα, παιδί μου. Είπα ότι σε αγαπά ο Θεός και θα σου δώσει τη χάρη Του.

Και πρόσθεσε:

- Να ξέρεις, παιδί μου, ότι τριάντα χρόνια πολέμησα με τους δαίμονες και επί είκοσι χρόνια δε φάνηκε να με  βοήθησε καθόλου ο Θεός. 

Κι όταν πέρασε το εικοστό πέμπτο, άρχισα να βρίσκω κάποια ανάπαυση, που με τον καιρό γινόταν πιο μεγάλη.

Μετά το εικοστό έβδομο και το εικοστό όγδοο έτος η ανάπαυση της ψυχής μου γινόταν πολύ πιο έντονη. Και τώρα που περνάει το τριακοστό έτος και κοντεύει να τελειώσει, τόσο στερεώθηκε μέσα μου η ανάπαυση, ώστε δεν μπορώ να την υπολογίσω και να τη μετρήσω.

     Και τελείωσε ο γέροντας με αυτά τα λόγια:

- Όταν θελήσω να σηκωθώ για να προσευχηθώ, τρεις ψαλμούς προφταίνω να πω με το στόμα μου και από κει και πέρα, τρεις μέρες να στέκομαι όρθιος, αισθάνομαι έκσταση κοντά στο Θεό και δεν καταλαβαίνω καθόλου κούραση. 

Βλέπεις τώρα, τι άμετρη ανάπαυση μου προξένησε η πολύχρονη εργασία της υπομονής;