Δέν εἶναι λίγες οἱ φορές, ἀγαπητοί ἀδελφοί, πού κατά τίς διάφορες συζητήσεις μας γιά τή ζωή κάνουμε γι αὐτήν κάποιες παρομοιώσεις, δίνουμε κάποιους χαρακτηρισμούς. Ἕνας ἀπό αύτούς εἶναι ὁ χαρακτηρισμός τῆς ζωῆς μας ὡς θάλασσα, ὡς πέλαγος, μέσα στό ὁποίο ὑπάρχουμε καί ζοῦμε πότε τή γαλήνη καί τήν ἡρεμία του καί πότε τίς φουρτοῦνες καί τίς τρικυμίες του.
Ἡ παρομοίωση αὐτή τῆς ζωῆς μας ὡς θάλασσα καί πέλαγος, δέν εἶναι εὔκολο νά ποῦμε πότε καί πῶς δημιουργήθηκε. Φαίνεται νά χάνεται μέσα στήν πολύχρονη ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου ὅπου ζεῖ. Ὡστόσο ὅμως θά μπορούσαμε νά ποῦμε πώς μιά αἰτία πού μπορεῖ νά ἐπιρρέασε τούς ἀνθρώπους γιά τή δημιουργία τῆς παρομοίωσης αὐτῆς, εἶναι ἡ πίστη μας καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, τό ἱερό εὐαγγέλιο. Τό ἀνάλογο ἀπόσπασμα γι αὐτό εἶναι ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή.
Ἡ ὁποία μᾶς πληροφορεῖ γιά τήν κλίση τῶν τεσσάρων πρώτων μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ μας, τῶν ἀδελφῶν Ἀνδρέα καί Πέτρου, Ἰακώβου καί Ἰωάννη. Ψαράδες ἦταν καί περιποιόντουσαν τά δίχτια τους στήν ὄχθη τῆς λίμνης τοῦ τόπου τους, τῆς Γεννησαρέτ. Ὁ Χριστός τούς βλέπει καί θέλοντας νά τούς καλέσει κοντά του ὡς μαθητές, λέει μιά εὔστοχη φράση, γιά νά μπορέσει νά τούς μεταδώσει τό σπουδαίο περιεχόμενο τοῦ καλέσματός Του. «Δεῦτε ὀπίσω μου καί ποιήσω ἡμᾶς ἀλιεῖς ἀνθρώπων».
Ἄν προσέξουμε καί προσεγγίσουμε τό νόημα καί τό χρῶμα τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ μας, δέ θά δυσκολευθοῦμε νά δοῦμε μέσα ἀπό αὐτό, ὡς θάλασσα τή ζωή καί ὡς ψάρια τούς ἀνθρώπους. Ἐν προκειμένῳ κατά πάσα πιθανότητα καί ὁ Ἰησοῦς ὡς Θεός κάπως ἔτσι πρέπει νά ἔβλεπε τόν κόσμο καί τόν ἄνθρωπο. Ὥς μία θάλασσα δηλαδή καί τούς ἀνθρώπους ὡς ψάρια. Τά ὁποία ἐλεύθερα καί στήν πραγματικότητα παρόλη τή λογική τους, ἀπονήρευτα κολυμποῦν μέσα σ’ αὐτήν καί μποροῦν ἀνά πάσα στιγμή νά πιαστοῦν στά δίχτυα τοῦ μεγάλου ἐχθροῦ τους, τοῦ διαβόλου.
Αὐτόν τό κίνδυνο ἦλθε Αὐτός ὡς ἄνθρωπος στόν κόσμο, νά ἐξαλείψει καί νά ἔτσι νά σώσει τό πλάσμα Του. Πῶς θά τό κάνει αὐτό; Πιάνοντας Αὐτός ὡς ψαράς στά δικά Του σωτήρια δίχτυα τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Οἱ τέσσερεις μαθητές, εἶναι οἱ πρώτη ψαριά Του. Αὐτούς καί τούς ἀλλους ὀκτώ πού θά καλέσει ἀργότερα, θά τούς μάθει τήν τέχνη τοῦ ψαρᾶ ὄχι ψαριῶν, ἀλλά ἀνθρώπων. «...καί ποιήσω ἡμᾶς, ἀλιεῖς ἀνθρώπων.
Κάπως ἔτσι λοιπόν ξεκίνησε στόν κόσμο μας τό σωτήριο ἔργο τοῦ Χριστοῦ μας καί μποροῦμε νά τό χαρακτηρίσουμε ὡς ψάρεμα. Ψάρεμα ὅμως πού δέν ὁδηγεῖ τά ψάρια στό θάνατο, ἀλλά στή ζωή καί μάλιστα τήν ἀληθινή καί αἰώνια. Ὡς μία σύλληψη πού δέν εἶναι σκλαβιά καί σκοτάδι, ἀλλά ἐλευθερία πραγματική καί φωτισμός καί γνώση τῆς ἀλήθειας τῆς ζωῆς, τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ κόσμου. Προσέγγιση τῆς ἀλήθειας τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ἐπαληθεύεται τό ρητό πού λέμε στό ἱερό μυστήριο τῆς βαπτίσεως, λίγο πρίν βάλουμε τόν ἄνθρωπο στήν κολυμβήθρα. «Εὐλογητός ὁ Θεός, ὁ πάντας ἀνθρώπους θέλων σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν».
Δύο χιλιάδες χρόνια καί παραπάνω πέρασαν ἀπό τότε καί ὁ Χριστός ρίχνει ἀσταμάτητα τό δίχτυ Του στόν κόσμο αὐτό. Τό δίχτυ αὐτό εἶναι ἡ Ἐκκλησία Του. Στήν ὁποία μπορεῖ νά πιαστεῖ τό κάθε λογικό ψάρι-ἄνθρωπος, πού θά ἀκούσει τό σωτήριο μήνυμα τοῦ Χριστοῦ καί θά δεχθεῖ τή σωτήρια κλίση Του. Καί ἐκεί μέσα ἀσφαλές θά μπορεῖ νά κερδίσει καί αὐτή τή ζωή ἀλλά κυρίως τήν ἄλλη, τήν αἰώνια.
Ὅπως εἴπαμε προηγουμένως, τό δίχτυ αὐτό τοῦ Χριστοῦ κάθε ἄλλο παρά σκλαβιά, καταδυνάστευση καί ὑπονόμευση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι. Ὅμως ὁ μεγάλος ἐχθρός, ὁ μισόκαλος καί παμπόνηρος διάβολος ἔχοντας καί αὐτός τέχνη καί μαστοριά αἰώνων, τό κάνει νά φαντάζει καί νά φαίνεται ὡς τέτοιο. Ἐκμεταλεύεται τήν ἄγνοια στήν πραγματικότητα τοῦ ἀνθρώπου καί τήν «ἔξυπνη ἀνοησία» του καί διαβάλοντας καί διαστρευλώνοντας τό Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του στά μάτια καί στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, καταφέρνει νά ἔχει τά δίχτυα του πάντοτε γεμάτα.
Αὐτό τό ἐπιτυγχάνει γιατί στήν πραγματικότητα ἀπό τά πιασμένα ἤδη ψάρια στό δίχτυ τοῦ Χριστοῦ, τούς βαπτισμένους ἀνθρώπους, λίγοι εἶναι αὐτοί οἱ ὁποίοι ἔχουν καταλάβει τό μεγαλείο καί τή δόξα πού περιποιεῖ γι αὐτούς αὐτή ἡ παράξενη διά τοῦ βαπτίσματος σύλληψή τους σ’αὐτό. Καί καθώς μεγαλώνουν δέν αὐξάνονται μόνο σωματικά, ἀλλά καί πνευματικά.
Καί ὅταν λέμε πνευματικά, δέν ἐννοοῦμε τήν ὁποιαδήποτε κοσμική σοφία καί γνώση πού μπορεῖ νά λάβει ὁ ἄνθρωπος στόν κόσμο αὐτό. Ἀλλά τήν ἄλλη, τήν ἄνωθεν κατερχομένη, τή θεία σοφία καί φωτισμό. Ἡ ὁποία εἶναι καρπός, ἀποκλειστικά καί μόνο τῆς ζωῆς πού προτείνει καί διδάσκει αὐτό τό παράξενο δίχτυ τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἐκκλησία. Εἶναι ὁ μόνος τρόπος νά οἰκοιοποιηθεῖς τό Θεό καί ὄχι νά τόν πεῖς, ἀλλά νά τόν νοιώσεις Πατέρα. Ὁ μόνος τρόπος νά λάβεις ἀπό τό Χριστό τό φωτισμό καί τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τόν ἁγιασμό καί τήν αἰώνια, ἀληθινή ζωή.
Αὐτή τή ζωή πού ἔζησαν ὅλοι αὐτοί πού κάθε τόσο τιμοῦμε καί ἐορτάζουμε, οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Τά ψάρια πού κατάλαβαν τό τί «ἔπαθαν» ἀπό τό Χριστό καί γλέντησαν πνευματικά καί κατά Θεόν, τή σύλληψή τους στό δίχτυ Του. Αὐτή τή ζωή πού ἔντεχνα κάνει νά φαντάζει στά μάτια πολλῶν σοφῶν ἤ ἔξυπνων ἀνθρώπων-ψαριῶν ὁ διάβολος ὡς μή ἀναγκαία καί ἀπαραίτητη τό λιγότερο. Τό δέ περισσότερο καί ἀπόλυτα καταστρεπτικό, φεῦ, ὡς ἀπάτη καί κοροϊδία μιᾶς ἀνώτερης ἀφηρημένης δύναμης καί κάποιων πονηρῶν καιροσκόπων ρασοφόρων, πού θέλουν νά ἐξαπατοῦν ὡφελιμιστικά τούς «ἀδαεῖς» καί μή δυνατούς διανοητικά ἀνθρώπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου