Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνας εὐχαριστιακὸς ὀργανισμὸς ποὺ πραγματώνεται αὐθεντικὰ μόνο ὅταν τελεῖ τὴ θεία Λειτουργία. Ἡ διακριτὴ καὶ πρωταρχικὴ λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νὰ ἑορτάζει τὸ Κυριακὸ Δεῖπνο, μέχρι τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ Χριστοῦ· «ὁσάκις γὰρ ἂν ἐσθίητε τὸν ἄρτον τοῦτον καὶ τὸ ποτήριον τοῦτο πίνητε, τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου καταγγέλετε ἄχρις οὗ ἂν ἔλθῃ»13.
Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα δὲν ἐπιβάλλεται ἄνωθεν μὲ τὴ δύναμη τῆς ἐξουσίας, ἀλλὰ δημιουργεῖται ἐσωτερικὰ μὲ τὴν ἀπὸ κοινοῦ μετοχὴ στὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Σωτήρα. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἕνα τμῆμα τοῦ κράτους, ἀλλὰ ὁ χῶρος στὸν ὁποῖο προσφέρεται ἡ μυστικὴ θυσία. Ὁ καθοριστικός της χαρακτήρας δὲν εἶναι ἐθνικὸς ἢ ἐθνοτικός, ἀλλὰ μυστηριακός14. Ἐπειδὴ ἐν Χριστῷ «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην»15, γι’ αὐτὸ τὸ λόγο στὴν Εὐχαριστία, ὡς τὸ μυστήριο τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, ὑπερβαίνονται οἱ διαιρέσεις τῆς φυλῆς καὶ τῆς ἐθνικότητας· συνερχόμενοι γύρω ἀπὸ τὴν Τράπεζα τοῦ Κυρίου εἴμαστε ὅλοι ἕνα.
Ἡ λατρευτικὴ ζωὴ κορυφώνεται στὴν πνευματικὴ σύναξη τῶν πιστῶν, εἰδικότερα στὸ μυστήριο τῆς Θ. Εὐχαριστίας, ποὺ θεωρεῖται κατ’ ἐξοχήν «θεία κοινωνία». Στὸ μυστήριο αὐτὸ προεκτείνεται τὸ γε
γονὸς τῆς Σαρκώσεως καὶ τῆς Σταυρώσεως καὶ βιώνεται ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
«Μετέχοντας στὴ Θ. Κοινωνία ὁ πιστὸς διαστέλλεται ἐν εὐχαριστίᾳ, ὑπερβαίνει τὰ ἀτομικά του ὅρια, μεταλαμβάνοντας τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ συσσωματοῦται ἐν Αὐτῷ καὶ γίνεται «παγκόσμιος».
Ἑνώνεται μὲ ὅλους ἐκείνους τοὺς ὁποίους ὁ Χριστὸς ἔχει παραλάβει στὴν ἄνευ ὁρίων ἀγάπη Του...Συμφιλιώνεται καὶ ἐναρμονίζεται μὲ τὸν κόσμο, μὲ ὁλόκληρη τὴν κτίση»16.
